قرآن كريم با قرآن مجيد از نظر محتوا و مطلب فرقي ندارد، بلكه اين دو واژه بيانگر دو صفت و ويژگي كتاب خدا يعني قرآن است. صفت كريم بيانگر آن است كه قرآن عزيز و گرامي است، چون سخن خدا است كه بر پيامبر(ص) وحي شده است. برخي گفته‌اند كريم است، چون عطا و بخشش آن زياد است. قرآن به صفت كريم ناميده شده، چون دلايلي را كه به حق مي‌رساند، به خوبي ارائه كرده است. برخي گفته‌اند كريم اسم جامع و شامل است براي هر چيز كه مورد ستايش قرار مي‌گيرد و قرآن به خاطر پديده‌هاي مورد ستايشي كه در آن قرار دارد (مانند هدايت و نور و بيان و حكمت) كريم ناميده شد، چون فقيه از آن ياد مي‌گيرد و به وسيلة آن استدلال مي‌كند؛ نيز حكيم از آن كمك مي‌گيرد و با آن احتجاج مي‌كند و برهان اقامه مي‌نمايد؛ جنان كه اديب از آن بهره مي‌گيرد و به وسيله آن تقويت مي‌شود، پس هر دانشمندي، ريشه و اصل علم خود را از آن مي‌گيرد. جهات ديگري نيز در علت اين نام‌گذاري گفته‌اند كه در تفاسير ذكر شده است.1 و صفت مجيد بيانگر يكي ديگر از ويژگي هاي كلام خدا و قرآن است، و آن اينكه اين كتاب مجد و عظمتي به انسان مي‌بخشد كه هيچ كتابي ديگري نمي‌بخشد، زيرا كلام خدايي است كه بالاتر از او چيزي نيست؛ نيز كتابي است كه باطل در آن راه ندارد و دست تحريف بدان نرسيده، همچنين زياده و كاستي در آن راه نيافته است. اين كتاب مرجع نهايي براي تمام حقايق در تمام شرايط و زمان‌هاست.2 قرآن، مجيد است، يعني در بخشيدن خير و خوبي كريم است. معاني بلند و دليل هاي ارزشمند به انسان مي‌دهد و تمام آن حكمت است، زيرا گفته شد: حكمت سه قسم بيشتر نيست: 1ـ دستور عمل براي مواردي است كه انسان مي‌ترسد و از آن مي‌هراسد؛ 2ـ مواعظي است كه دل را براي عمل به حق نرم مي‌كند. 3ـ حجت و برهاني است كه تشخيص حق و باطل را د امور دين و دنيا ممكن و آسان مي‌سازد. همه اينها در قرآن جمع است.3 و در هيچ كتابي بسان آن يافت نمي‌شود. 1 .لباب التاويل في معاني التنزيل، علا الدين علي بن محمد بن ابراهيم، ج 4، ص242. 2 . تفسير ثعلبي، ج9، ص219. 3 . الطوسي محمد بن حسن ، التبان في تفسير القرآن، بيروت، داراحيا التراث العربي ، ج10، ص322.