سوره هاي قرآن مشتمل بر آيات متعددي مي باشد كه به غالبا به صورت جداگانه نازل شده است و لذا ممكن است آيات يك سوره شأن نزول هاي گوناگوني داشته باشند. آيات سوره تحريم نيز داراي موضوعات گوناگوني هستند و ممكن است سؤال شما مربوط به بخش اول اين سوره باشد كه از آيه يك تا پنج ادامه دارد و مربوط به ماجراي پيامبر (ص) با بعضي از همسرانش مي‏باشد. در شان نزول اين آيات، روايات زيادي در كتب تفسير و حديث و تاريخ شيعه و اهل سنت نقل شده است كه ما از ميان آنها آنچه مشهورتر و مناسبتر به نظر مي‏رسد انتخاب كرده‏ايم و آن اينكه: پيامبر (ص) گاه كه نزد " زينب بنت جحش" (يكي از همسرانش) مي‏رفت زينب او را نگاه مي‏داشت و از عسلي كه تهيه كرده بود خدمت پيامبر (ص) مي‏آورد، اين سخن به گوش "عايشه" رسيد، و بر او گران آمد، مي‏گويد: من با "حفصه" (يكي ديگر از همسران پيامبر ص) قرار گذاشتيم كه هر وقت پيامبر (ص) نزد يكي از ما آمد فورا بگوئيم آيا صمغ "مغافير" خورده‏اي؟! "مغافير" صمغي بود كه يكي از درختان حجاز به نام "عرفط" (بر وزن هرمز) تراوش مي‏كرد و بوي نامناسبي داشت. و پيامبر (ص) مقيد بود كه هرگز بوي نامناسبي از دهان يا لباسش شنيده نشود بلكه به عكس اصرار داشت هميشه خوشبو و معطر باشد! به اين ترتيب روزي پيامبر (ص) نزد "حفصه" آمد، او اين سخن را به پيامبر (ص) گفت، حضرت فرمود: من "مغافير" نخورده‏ام، بلكه عسلي نزد زينب بنت جحش نوشيدم، و من سوگند ياد مي‏كنم كه ديگر از آن عسل ننوشم (نكند زنبور آن عسل روي گياه نامناسبي و احتمالا مغافير نشسته باشد) ولي اين سخن را به كسي مگو (مبادا به گوش مردم برسد، و به گويند چرا پيامبر غذاي حلالي را بر خود تحريم كرده؟ و يا از كار پيامبر در اين مورد و يا مشابه آن تبعيت كنند، و يا به گوش زينب برسد و او دل‏شكسته شود). ولي سرانجام او اين راز را افشا كرد، و بعدا معلوم شد اصل اين قضيه توطئه‏اي بوده است، پيامبر (ص) سخت ناراحت شد و آيات فوق نازل گشت و ماجرا را چنان پايان داد كه ديگر اين گونه كارها در درون خانه پيامبر (ص) تكرار نشود.1 در بعضي از روايات نيز آمده است كه پيامبر (ص) بعد از اين ماجرا يك ماه از همسران خود كناره‏گيري كرد و حتي شايعه تصميم آن حضرت (ص) نسبت به طلاق آنها منتشر شد، به طوري كه سخت به وحشت افتادند و از كار خود پشيمان شدند.2 1. آيت الله مكارم شيرازي ، تفسير نمونه، تهران، دار الكتب الإسلامية ، 1374ش، ج‏24، ص: 271 2. سيد قطب، في ظلال القرآن، بيروت- قاهره، دارالشروق، 1412ق، ج‏6، ص: 3614